Monday

φθινόπωρο

Έρχεται νωχελικά μ' ένα μειδίαμα ελαφρά, ανεπαίσθητα σχηματισμένο στα χείλη, αφού μας έχει αφήσει για καιρό στις λιακάδες και ξέρει πόσο μας έχει κουράσει η καλοκαιρία
Φέρνει τη νύχτα κάθε μέρα λίγο νωρίτερα και μας μαζεύει κοντά τρυφερά, στοργικά τον ένα πλάι στον άλλο και ριγεί το άγγιγμα, η ψυχρούλα κάτω από αυτό το κάτι πάνω στους ώμους μας
Φτάνει ώριμο σταφύλι, κυδώνι, κάστανο με όλη τη γνώση της καλλιέργειας σφιχτοδεμένη σ' έναν καρπό που έχει διανύσει άλλες εποχές κι έχει προσφέρει ανθούς στο ταξίδι του κόσμου
Κολυμπάει το μεσημέρι στον τόπο μου και σαν βραδιάζει ανάβει τζάκι, βουτάει ψίχα ψωμί σε φρέσκο λάδι, τραγουδάει με τη γλυκιά του θλίψη τα όνειρα που εκπληρώθηκαν σε άλλες ερμηνείες
Τυλίγεται ζεστά στον ύπνο του κι αργεί ν' αποχαιρετήσει τη νύχτα το πρωί, αργά ανατέλλει, δεν προλαβαίνει τον ήλιο στο δρόμο για τη δουλειά, μόνο μια χλωμή, υγρή καλημέρα ίσως νοτισμένη
Όταν τα καταφέρνει να ξεσπάσει τη μπόρα του, τινάζει το πάθος από πάνω του και ξεπλένει τη σκόνη των εαρινών ερώτων που άντεξαν να διανύσουν το θέρος - είναι ο καιρός της μοναδικής του αγάπης


No comments:

Post a Comment