Το ρω αχνοσφυρίζει
καθώς γλιστρά επάνω του το έψιλον
και κυλάει κι εφαρμόζει τέλεια
μες στη γόνιμη αγκαλιά του ωμέγα
Τυλιγμένα στο άλφα
τα δύο σε ένα
Στη σκιά του ταυ
αναπνέει η εντελέχεια
Εις πνοή καταλήγει το σίγμα
Τανύζει τη βέργα
Τεντώνει το νεύρο
Υψώνει το τόξο
Πάνω απ’ το γαλάζιο τόπο
πέρα απ’ τον πράσινο καιρό
ο έρωτας αγρυπνά
Το κάλεσμα διανύει τους αιθέρες
Η ψυχή αναγνωρίζεται
Το βέλος φεύγει
Η ανάσα περιμένει
Η ζωή εκτοξεύει απ’ την αρχή
Πυκνώνει η αραιή ύλη
σε ρευστούς, πλάνητες σχηματισμούς
Αγκαλιές δροσερή ομίχλη
πιάνεται στις τροχιές
Μακριά, αργή εκπνοή
Όλα τα κόκκινα και τα πορφυρά
Ένα σύννεφο τριαντάφυλλο
πυρπολεί το αόρατο
Το τέλειο αποτύπωμα όταν "τα δύο σ΄ένα"..."η ζωή εκτοξεύει απ' την αρχή" ...και "πυρπολεί το αόρατο"
ReplyDeleteΤο αόρατο – αόρατο μόνο στα ατελή μας μάτια – είναι γεμάτο ζωή. Ζωή που θέλει να φανερωθεί και να βγει στο δρόμο για το τέλειο, του οποίου το αποτύπωμα ταξιδεύει μέσα στα κύτταρά μας.
ReplyDeleteΚι αυτή η ζωή είναι μέσα στη ψυχή μας, και σαν ορμητικό ποτάμι περιμένει να ξεχυθεί στο δρόμο και ν' ακολουθήσει τη πιό τέλεια διαδρομή.
ReplyDeleteΠαντού είναι η ζωή, ακόμα και μέσα στην άψυχη πέτρα. Γι’ αυτό οι άνθρωποι παίρνουμε τη γη στα χέρια μας και με σκληρά εργαλεία τη σμιλεύουμε – αφού δεν είμαστε θεοί να της εμφυσήσουμε ήσυχα από την πνοή και τη βούλησή μας – ώστε να δώσουμε μια οικεία και ασφαλή μορφή στη ζωή που κυλάει μέσα της.
ReplyDeleteτελειο!
ReplyDeleteστο δρόμο ίσως - κι αυτό είναι η χαρά μέσα στην ατέλεια: να δίνει κάθε τόσο μια νύξη για εκείνο που υπάρχει πέρα από - σ' ευχαριστώ
ReplyDelete